De laatste dag op Bali is niet de laatste dag van mijn reis. Voor mij voelt afgelopen maand eigenlijk meer als een begin. Een begin waar ik onwijs leuke mensen ontmoet heb, waar ik mezelf heb laten zien hoe goed ik ben in dingen regelen, of eigenlijk hoe makkelijk het leven kan zijn.
Ik heb mezelf laten zien dat ik geïnteresseerd ben in mensen en cultuur, dat ik een open persoon ben die makkelijk contact kan leggen. Dat had ik van tevoren nooit gedacht.
Afgelopen maand is het begin geweest van mijn liefde voor Bali. Het begin van de liefde voor de tientallen mensen die ik voorheen niet kende. Het begin van de groei van mezelf.
Ik werd deze ochtend opgehaald door Sidney, opa Gijs, oma Ine en Nemo. Erg lief! Dankjulliewel!
Thuis in Valkenburg dronken we koffie en kletsten we nog. Daarna ging ik wat opruimen en uitrusten. In de middag merkte ik dat de jetlag met toch wel raakte. Wat anders, met 7 uur tijdsverschil.
‘S avonds ging ik opweg naar Amstelveen. Ik werd met de auto naar de halte gebracht, waar ik de bus precies -met een kort sprintje- haalde.
Het station was druk. Ik keek de mensen aan, maar zij mij niet. Als ik glimlachte, kreeg ik weinig terug. Mag het niet? Is het raar? Toch wist ik dat ik met mijn glimlach glitterde tussen de doffe massa. Ik hoopte dat ik dit nog lang vast kon houden, deze mindset.
In Amstelveen heb ik ook gezellig gekletst. Han had heerlijk gekookt. Hollands eten, mijn buik moet daar nog even aan wennen.
Nogmaals, dit was het begin. Ik weet zeker dat ik terug zal gaan. Dit zal niet mijn laatste bericht zijn!
Wel wil ik iedereen bedanken voor het lezen en meeleven de afgelopen periode!
Het is te zien aan de foto’s. De ochtend begon met makan, eten! Als ik ga zitten zegt oma altijd ‘silahkan’, ga je gang. Dan begin ik met opscheppen.
De man die ik gisteren heb ontmoet, Nestor, berichtte me. Hij is verdrietig dat hij me zo kort heeft kunnen ontmoeten en lijkt een beetje fan van me te zijn geworden. Wel grappig, dit soort dingen gebeuren me veel in Indonesië.
Tijdens het ontbijt kwam ik er achter dat de vliegtuigen in grote chaos zijn vanwege de sneeuw in Nederland. Misschien is het wijs om om te boeken, want ik wil niet stranden op Singapore airport.
Maar het is nog nacht in Nederland en waarschijnlijk is het sowieso chaos voor KLM. Een antwoord zal lang op zich laten wachten.
Ook zijn er vage plannen om naar Canggu te gaan vandaag. Ik snap niet helemaal waarom, maar ik zie het wel.
Wachtend op Gue, zat ik voor bij oma. Na wat koffie en water, kwam tante Jo weer aan met es kaput. Wat lekker allemaal!
En na wat wachten gingen we richting Canggu. Amanda lag te slapen en ging niet mee. Ze was de nacht ervoor in een villa met vrienden geweest, ook in Canggu. Gue en ik gingen bij Deus ex machina wat eten: spagetti.
Canggu is volgensmij een wat fancier plaats. Oom yusdi helpt er aan een enorm hotelproject dat in 2018 af zal zijn. Oom yusdi kwam wat later en samen met hem gingen we later even bij het strand kijken en foto’s nemen. Die staan op een usb stickje in mijn tas en zullen later aan de collectie worden toegevoegd.
Eenmaal thuis deed ik rustig aan met mijn boekje, wassen en dergelijk. Tot ik ‘s avonds weg moest.
Op de airport wachtten tante sherley en haar gezin me op, om ook even gedag te zeggen. Ook gaf ze me een tas met granola cookies, als snack voor in het vliegveld. Superlief!
Ik ga volgend jaar terug. Dat is zeker.
Dit was mijn grootste avontuur so far en de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. De stap ernaar toe was eng, het boeken van dat ticket gaf me een enorme adrenaline boost. De tijd daartussen heb ik besteed aan de voorbereiding en het inlezen.
De kracht die deze reis me gegeven heeft, de wijsheid en ervaring, het zal me voor altijd bijblijven en me inspireren meer en vaker grote stappen zoals deze te nemen.
Ik voel me hier in Bali meer thuis dan in Nederland. Ik denk dat mijn persoonlijkheid toch echt nog een klein beetje afstamt van de Indonesische kant.
Deze ochtend waste ik me en ik ging daarna naar de keuken van oma Lily. Daar kreeg ik kopi en later nasi kuning als ontbijt. Lekker en gezellig daar. Tante Jo was er ook. Ze zei dat ze me later mee zou nemen om satay te eten.
Na het ontbijt weet ik niet zo heel goed meer wat ik precies gedaan heb. Waarschijnlijk met oma Lily gechilld. Ohja, en ik heb weer lekker fruitjes gegeten.
Rond het middaguur nam tante Jo me mee achterop de scooter Denpasar in. Eerst aten we geiten satay bij een kleine straat warung. Daarna: Cendol!!!! Yaay!
Ik word echt te blij als ik dat drink.
Daarna kwam Daisy, die gisteren jarig was en kreeg ik nog een kop takaway Cendol. Toen ik opweg ging naar mijn kamer voor een dutje, zat Yusdi met Gue en een man te praten. Ik werd voorgesteld. De man heette Nestor en hij werd helemaal fan van me. Hij vertelde me over de sterke alcoholische dranken die op tafel werden gezet. In een zaten de genitalien van een krokodil, voor de ‘power’. De andere drank was een locaal gebrouwen drank, die in de lonely planet bekend staat als dodelijk. Toen ik daarnaar vroeg, werd gezegd dat dat alleen zo is, als het gemixed wordt met andere dranken
Nadat ik toch mijn nap had genomen, kwam even later Ricky. Hij zou met mij een latoso kopen, een korset. Om mijn balinese kleding compleet te maken. Zijn vriendin werkte in een winkel waar ze dat verkopen, dus daar gingen we heen. Volgensmij ben ik een van de eersten die haar heeft ontmoet. Ze is een stukje ouder dan hij en ze heeft al een dochter. Ze is vriendelijk en Cantik, mooi. Ik voel me vereerd haar te mogen ontmoeten.
Het passen van het korset was nog even lastig, want ik werd geholpen door een Indonesische, en we communiceerden met handen en voeten en de paar woordjes die ik kon herkennen. Uiteindelijk, na een stuk of 7 te hebben gepast, heb ik er twee gekocht. Leuk!
Achteraf aten we crepes, maar niet met zoetigheid.. dit was met beef en zeewier. Wel lekker! Ook kreeg ik andere dingen te proeven.
Daarna bracht Ricky me weer naar huis. ‘S avonds ging ik mee naar oom Yoseph. Hij woont ook in Denpasar. Ook daar is de familie zo lief! De dochter van Nita en ik hadden een soort speciaal contact, niet met woorden, maar met glimlach. Superleuk. Ze was blij toen ze hoorde dat ik volgend jaar weer wil komen.
Vanochtend kwamen er mensen om muggengif rond de stad te verspreiden. Rond 6 werd ik wakker van het geluid van de blazers. Toen ik iets later naar buiten ging, bleken er mannen rond te lopen met een soort bladblazers. De machines konden een soort rook verspreiden. De mannen liepen de hofjes van de huizen binnen om overal muggen te verjagen. We moesten even op straat wachten voor al het gif weggetrokken was.
De uren erna deed ik rustig aan, ik heb me gewassen en mijn spullen een beetje gesorteerd. Rond 10 zouden we pas weggaan.
Tijdens het rustig aan doen, heb ik mijn verjaardagsketting maar om gedaan
Tussen 9 en 10 uur werd ik aangekleed met pakaian adat, traditionele kleding. We gaan naar een soort condolence, dus dan is gepaste kleding wel nodig.
Het was bijzonder allemaal mee te maken. Maar ik zal niet te veel over de ceremonie vertellen. Behalve dat het bestond uit een aantal keer zitten, koffie en koekjes geserveerd krijgen en respectvol knikken naar de vele mensen.
Wat mij op het moment bezig houdt, is iets wat me de afgelopen dagen op is gaan vallen. Veel mensen zijn ziek. Ze hebben een beroerte gehad, polio, kanker, een familielid die is overleden aan kanker en zo maar door. Ik ben dit zelf niet op deze manier tegen gekomen in Nederland, misschien dat Aruba enigszins vergelijkbaar was met alle diabetes.
Is er hier meer ziekte? Komt dat door de uitlaatgassen, het nemen van scooters, de vele sigaretten en reclames daarvoor? Komt het door het in brand steken van afval op straat? In de stad zijn meer mensen dikker. Ik denk dat ze echt vrij weinig sporten hier, tenzij ze actief ermee bezig zijn. (Er zijn ook mannen met juist heel veel spieren).
Ik vind het interessant.
En wat betreft psychische aandoeningen vraag ik me ook af hoe het zit. Ik vermoed dat deze erg taboe zijn hier. Ik zie de meeste mensen lachen en met glimlach, ook als ze een zwaar leven lijken te hebben. Of juìst als ze een zwaar leven hebben denk ik zelfs. Toen ik google raadpleegde, werd ik niet veel wijzer. Al las ik een doemverhaal over iemand die 15 jaar opgesloten was en enkel eten kreeg, geen hygiëne. Omdat zij een psychische ziekte had. Maar hoe extrapoleerbaar is dat verhaal?
Hoe zit het eigenlijk in andere werelddelen?
‘S avonds, na het eten (nasi goreng), was er -weer- een vergadering. Daar ontmoette ik twee mannen van ik dacht Sumbawa (kenners zullen de kleding herkennen). Ze zagen er heel imponerend uit, met grote spieren en messen op hun zij.
Later ontmoette ik tante Maria, de zus van yusdi. Zij vertelde me over de technieken die ze gebruikte om gewassen te laten groeien. Er zijn drie manieren: in een pot, in water met een chemische voeding en in water waar vissen in leefden, de catfish. Ze wist er heel veel over en ik vond het erg interessant. Zelf denk ik dat het erg belangrijk is dit soort kennis in stand te houden, met alle westerse technologie die in opkomst is. De kennis over de natuur verdwijnt en op een zekere manier voelt dat erg ongezond.
Later durfde ik haar te vragen over depressies in Indonesië. Ik vertelde haar maar dat ik niet wist of ik het erover kon hebben of niet. Ze antwoordde dat mensen in Indonesië ook gewoon depressies hebben, met name in tijden van crisis. Toch is er verschil tussen de eilanden. Bali is nog erg in contact met de goden, de mensen en de natuur en daardoor kunnen mensen beter blijven staan in slechtere tijden.
En ik denk dat het zo gezond is. Hier. Bali. Omdat de mensen iets meer vandaag leven. Ze respecteren en waarderen. Natuurlijk hebben ze ook hun eigen narigheden en irritaries, dat is menselijk.
Toch lijkt het dagelijkse gedachtengoed zo veel gezonder. Er zit een hele lading liefde in.
Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was het stil beneden, dus ik ging maar weer naar boven. Totdat tante Jo me appte dat ik ook naar het huis aan de voorkant kon komen. Daar kreeg ik kopi en mie goreng. En meer… de hele ochtend kreeg ik allemaal fruit en hapjes. Heerlijk!!
Oma lily en eten
Ik ga proberen een ijsje van hier thuis te maken. Het heet Es Kaput. Er zit kokosmelk in en groene bonen, of zwarte rijst. En het smaakt super! (Ik heb er drie op…) Ik ga het eten missen!
Es kaput
Tegelijk kon ik de was doen, met hulp van oma en tante, want het is hier allemaal net even anders dan in Nederland. Er was wel een wasmachine, maar deze vereist meer aandacht dan in Nederland. Je moet zelf selecteren of je het water weg wil laten stromen, en de kraan open zetten als je water in de machine wil hebben. Verder werkt het met een soort timer. Wel grappig om dat te leren. Oma Lily heeft me wel heel lief geholpen.
Rond 1 uur kwam ik erachter dat Ricky er al was om me mee te nemen naar de silverwinkel. Hij is ook zo een schat. Met veel grapjes, die ik steeds veels te laat begrijp. We reden naar een enorm gebouw, waar ze prachtige dingen verkochten. Het gebouw was imposant, met de witte kleur en enorme beelden die de gevel versierden. Een vrouw nam me mee naar binnen, om te verkopen. Ik vertelde dat ik zocht naar armbanden, voor mama. Pas toen ik de prijzen zag, besefte ik me dat ik dat misschien niet had moeten zeggen… ik belde mama wakker en besloot daarna maar om een ding te kopen. Later gingen we nog naar een andere locatie, waar ze misschien wat hadden.
Pre-birthday cadeau van mama!
Ik heb een kettinkje gekocht voor mezelf daar. Er zit een belletje in, met bijzonder geluid.
Na dit zilverparadijs, gingen we naar een winkel met de balinese kleding, waar een vaste prijs was. Daar hielp Ricky me met kiezen en hij zou me morgen meenemen om een korset te halen, zodat het compleet was. Zijn vriendin werkt op een plek waar dat wordt verkocht.
Ik zal morgen een deel van de kleding dragen, dus dan kan ik er een foto van delen.
Na deze winkel -en een ijsje- haalden we Gue op vanaf de airport. Zij liet mij toen onderweg naar huis een ding met palmsuiker proeven, wat goed voor de buik zou zijn. Toen ik zei dat ik het lekker vond, kreeg ik gelijk een heel pakje.
Eenmaal thuis gingen Ricky en ik eten. Alles was varkensvlees. Achteraf vertelde Ricky me dat er in een van de gerechten varkensbloed gebruikt werd. Ik moest even slikken, maar vond het toen prima. Ik heb toch ook al gefrituurde huid en poten van dieren gegeten, waarom geen varkensbloed? Ik had het immers al op en had er van genoten. -toch proefde ik een vreemde smaak-
Daarna waren er vergaderingen en Gue nam me mee om me voor te stellen. Ik bleef daarna in de achtergrond hangen en praatte met Hans, hij komt van Flores, het eiland ten oosten van Lombok. Hij was erg slim, zijn engels was goed en hij was geïnteresseerd in wetenschap. Ik merkte dat hij anders was dan de meesten die ik hier ontmoet heb. Hij vertelde me dat de uitbarsting van de vulkaan ook goede gevolgen heeft. Zo blokkeert de aswolk voor een aantal jaren warmte van de zon, waaroor de opwarming van de aarde geremd wordt. Toch bijzonder om ook die kant te zien. De meeste mensen zien de Agung als een ramp die de toeristenstroom remt.
Daarna leerde Ricky, samen met Amanda en mij, oma Lily whatsapp. Erg leuk. Het moet allemaal een beetje pelan-pelan, langzaam langzaam, voor oma. Technologie is erg lastig eigenlijk.
Oma en ikWhatsapp leren gebruiken
Uiteindelijk kon oma een beetje berichtjes inspreken en videobellen accepteren. Een mooi begin!
‘S avonds hebben we Yusdi en een andere oom uit Flores naar het zuiden van Bali gereden, daar gewacht, en zijn we weer terug gereden. Daarna was het wel tijd om te slapen, dus:
De ochtend begon weer vroeg -wat heb ik veel vroege ochtenden- om 4 uur ging de wekker, maar eigenlijk werd iedereen wakker om 5. Toen ging ieder zich omkleden en opfrissen voor de rest van de dag.
Vanuit het huis deze ochtend
Als ontbijt kregen we pizza met zoete koffie! Dat is gek voor mijn buik. Gelijk daarna vertrokken we richting Lovina voor de dolfijnenboot.
En wat was dat heerlijk. Ik hou echt van varen en op bali is de lucht dan ook erg verfrissend, vergeleken met de warme lucht op het land.
– saya melihat ana lumba lumba – ik heb een babydolfijn gezien!
Eenmaal terug sliepen we een uurtje bij, voordat we het familiegraf bezochten. Daar liggen mijn overoveroverovergroot opa en oma, die onze familie verbinden. Henry en Nyoman.
Na het graf bezocht te hebben en er bloemen en kaarsjes te hebben gebracht, gingen we terug voor lunch met satay ayam in singaraja. Na het lekkere en vele eten, namen we afacheid van de lieve familie, die echt diep in mijn hart zit nu.
We reden door naar een ander plaatsje waar onze familie vandaan komt. Daar maakt het hele dorp gebruik van een badhuis in plaats van de eigen badkamers. Het badhuis is een prachtig complex, wat het gevoel van een tempel geeft.
Na dat gezien te hebben, reden we door naar huis in Denpasar. Na het vroege opstaan en weinige slapen was ik vrij moe.
Afgelopen dagen had ik een plan bedacht om langer in Bali te blijven en nog naar Lombok of Java te gaan, maar vandaag realiseerde ik me dat dit wel een mooi einde was van mijn maand. Dan kan ik de feestdagen en mijn verjaardag met mijn familie thuis vieren. Java bewaar ik voor de toekomst.
Maar later.. als ik groot ben, wil ik een huis op Bali kopen, met vele kamers zodat ook bij mij de hele familie kan logeren en leven. Net zoals ik hier kan.
‘S avonds aten we een gerecht met kip en vis en de gasten van Yusdi waren verbaasd over het feit dat ik zulk pittig eten lustte. De verbazing vind ik stiekem erg leuk.
Daarna waste ik me even en ging naar boven om eindelijk te slapen!
Excuus, ik schrijf dit iets later, omdat de dag vol was!
De ochtend begon nog op Nusa Lembongan, waar ik met tante Jo’s ochtends langs de locale markt ging opweg naar het strand. Na een tijdje wachten daar, met kopi en nasi kuning, heb ik nog een kussengevecht mee kunnen krijgen, wat onderdeel was van het festival.
Daarna heeft tante me afgezet bij de boot, opweg naar Sanur, waar ik door Ricky opgehaald zou worden richting Denpasar. De plannen waren iets veranderd, maar ik vond het helemaal prima. We moesten op opa Bram wachten (broer van oma Lily), voordat we vertrokken richting onze bestemming. Naast Ricky en opa Bram, waren ook Amanda en Risky mee.
Eerst gingen we langs een fotopunt, in de buurt van het meer van Bedogul. Daarna gingen we door naar de Sekumpul watervallen.
Ik vond de hike van Sekumpul fijn, omdat ik dan toch mijn conditie van de Rinjani een beetje op peil hou. Het zou zonde zijn die nu weer te moeten verliezen!
Met de familie bij de watervallen
Na de watervallen hadden we lunch bij de plek van onze gids en daarna reden we door naar Singaraja. In Singaraja was iedereen door het dolle heen bezoek te krijgen. Zo enthousiast waren ze! Heel leuk, ookal konden zij geen engels en gaat mijn Bahasa Indonesia nog niet zo ver.
Ik kreeg gelijk eten en drinken en koffie en alles. Iedereen was druk ana het kletsen en opa Frans kletste tegen mij, ookal begreep ik maar 1%. Hij nam me mee om foto’s te kijken, hij liet me de biljartcollectie zien (we hebben een winnende biljartspeler in de familie) en was zeer senang om met me te kunnen communiceren, al was het met handen en voeten. Superlief.
‘S avonds zijn we naar een ander stukje familie gegaan, waar de biljarttafels stonden. De vrouwen daar wilden gelijk met me op de foto en vonden het ook erg leuk familie uit Nederland te ontmoeten.
En weer terug werd ik verwend. Opa Frans liet me eerst zijn geldcollectie zien, met vele verschillende briefjes en muntjes van Indonesië en daarna vertelde hij dat hij reflexoloog was en masseerde… en al gauw liet hij zijn kunsten zien. Ik denk dat hij wel anderhalf uur, zo niet twee, bezig is geweest om mijn voeten, benen, rug, nek en armen te masseren. En het was heerlijk!
Deze ochtend zouden tante Jo en ik naar de grote ceremonie gaan op het strand in het noorden van Nusa Lembongan. Tante kleede me aan in de hindu stijl, met sarong en dergelijk.
Toen we naar het strand gingen voor de ceremonie was het al erg heet, maar alle vrouwen en meiden moesten nog erg lang wachten in de brandende zon, voor ze hun dans konden uitvoeren.
Maar toen ze eindelijk mochten, was het erg indrukwekkend meer dan duizend vrouwen een dans uit te zien voeren.
Na de dans haalden we cendol en kleedden we ons om. De dochter van tante Jo zou komen, dus haar gingen we opwachten in de haven. Er bleek iets mis te zijn met de motor van de boot, waardoor er veel vertraging was, maar ik zat wel lekker aan het strand.
Daarna werd ik thuis gebracht om een dutje te doen, weer viel ik verbazingwekkend gemakkelijk in slaap. Toen ik wakker werd was het erg rustig. Iedereen ging op weg naar een ceremonie. Ik weet eigenlijk niet hoe lang dat duurt, dus ik wist niet of ik tijd had zelf een wandeling te maken (en mogelijk de weg kwijt te raken).
Maar na een tijdje chillen besloot ik toch weg te gaan voor een wandeling en een kopje koffie.
Kopi
Het is grappig, mijn hoofd is zo vrolijk en helemaal leeg. Ik moet niets, ik heb nooit haast, ik kan gaan en staan waar ik wil. Deze vrijheid spreekt me wel aan.
Het enige wat me nu tegenstaat is de naderende datum van mijn vlucht naar huis, terwijl ik nog ongeveer een week te gaan heb! No worries Cams! 😉
Ik hoop dat ik mijn vrijheid van hier mee kan nemen in de rest van mijn leven. Dat ik me groot en sterk kan blijven voelen in de imponerende wereld van de coschappen. Ik hoop dat ik me zo groot hou als ik ben. Dat ligt in mijn eigen handen.
S’ Avonds zijn we terug gegaan naar het festival, want toen waren er shows. het begon met een vuurdans, als tweede werd het verhaal over het festival verteld in een dans en daarna was er Barong. Het sloot voor ons af met de stand-up comedians, waar ik niet veel van begreep, maar het was toch leuk mee te krijgen!
Deze ochtend ga ik mee met tante Jo, Johana. Hij man kwam van Nusa Lembongan, dus zij heeft daar ook een plaats. Ik kan bij haar logeren.
‘S ochtends krijg ik heerlijk ontbijt, en word verbaasd als er een tweede gerecht voor me komt. Ik had mezelf al volgegeten met longton en de groentesoep. Dus de mie, die ook voor me was gemaakt, ging naar tante Jo.
Om ongeveer half 10 gingen we opweg naar Sanur, waar tante Jo het ticket voor me kocht. Een local price gaat nooit lukken, want saya dari Belanda, ik kom uit Nederland. Maar een lagere prijs dan ik anders zou betalen, wordt wel voor me geregeld.
Ik vroeg me af of het mogelijk zou zijn om op een of andere manier lokale prijzen te betalen, maar ik denk dat daarvoor een huwelijk met Indonesiër nodig zou zijn. Enkel het beheersen van de taal zal niet genoeg zijn.
Op het eiland kreeg ik een rondtour. De tour begon met een stop aan de overkant, om Cendol te drinken, eindelijk!!! Wat was dat lekker!
Cendol!!
Het was enorm rustig op nusa Lembongan, zo was het normaal niet. Nog steeds had ik niet door hoe groot het effect van de vulkaan was geweest, hoe weinig mensen er nog op Bali en omstreken waren. Nu was te zien hoe belangrijk toerisme hier is, want veel mensen hadden niets te doen. Het lijkt me zo vreemd een economie te hebben die volledig in de hand van toeristen ligt.
Touren op de scooter
‘S middags heb ik weer een dutje gedaan, of eerlijk gezegd, een dut van een paar uur. Waarom ben ik steeds zo moe? Waarschijnlijk het verschil in talen en het vroege opstaan.
Na mijn lange dut gingen we richting het strand, waar ik bakso te eten kreeg, gehaktballetjes. Ook lekker..
Bakso
Ook werd er op het strand geoefend voor de ceremonie van morgen.
De dames oefenen de dans
Na dat gezien te hebben maakten we een rondje over het strand en later zijn we nogmaals naar de yellow bridge geweest.
Ohjee, de 4e al! Het einde komt zo dichtbij! Misschien dat de Agung me wat langer op het eiland zal houden, maar daar kan ik maar beter niet op rekenen. (Tuurlijk niet!)
Daarnaast heb ik ook weer zin mijn lieve Roy te omhelzen en wat te kunnen steunen in de toetstijd die hij heeft als ik terugkom.
Ik werd ‘s ochtends wakker en ging naar beneden, waar ik onderweg naar de kamar kecil (letterlijk: kleine kamer) begroet werd door de vogels.
Allerlei vogels in de tuin
Toen de rest ook wakker werd, begon de zoektocht naar de familiebanden, samen met oma Lily. (Voor het gemak schrijf ik er maar oma, tante, oom en dergelijk bij).
Uiteindelijk heb ik de banden redelijk begrepen en opgeschreven in mijn reisjournal! Ik kan niet alle leden opschrijven, want daar is veeeeeel meer ruimte voor nodig, aangezien sommige gezinnen uit wel 13 kinderen bestonden!
Hoe werkt die familie dan toch?Zo ongeveer…
Iets later werden er langzaam plannen gemaakt voor me. Bijna voor een hele week! Ik zal naar nusa Lembongan gaan voor een speciaal evenement, naar Singaraja, watervallen, Lovina met dolfijnen, en nog alles meer. De zoon van Yusdi, Ricky, organiseert namelijk trips en is nu druk bezig geweest met dit alles plannen! Superlief!
‘S middags ging ik met Ricky en Amanda Denpasar in, daar gingen we langs musea en allemaal eten. Ik denk dat ik bekend kom te staan om alles wat ik uitprobeer en hoe spicy ik eet… ik kreeg sate babi (?) van een straatvrouwtje, met kleefrijst in een palmblad.
Lekkerlekker, maar ik deel ook met de dierenLater, na een museum over de geschiedenis van Indonesië (inclusief oorlog met Nederland en Japan), gingen we naar een tentje dat Gula Bali heette. Gula betekent suiker. (Ohjee, daar gaan mijn verloren Rinjani-kilo’s
Ik en Amanda voor Gula BaliBovenin het oorlogsmuseumRicky, Amanda en ik
Ik heb daar van allerlei dingen kunnen proeven. Ricky heeft maar op de foto geschreven wat het allemaal was, want alle woorden zijn nog te bijzonder voor me om het te kunnen onthouden.Het drankje, es daluman, vond ik het lekkerst! Daluman is een blad van – ik dacht – een palm en later kreeg ik van tante Daisy (een tante van Amanda) te horen dat het goed is voor je buik.
Na het eten gingen we naar huis voor een dutje. Ik heb ook echt geslapen, want ik merk dat ik erg vermoeid ben na het opletten in alle talen die hier worden gebruikt. Ik ben ook continu bezig met het leren van Bahasa Indonesia, wat energie slurpt. Dat maakt niet uit, want het is interessant!
Na mijn dutje ging ik beneden aan tafel zitten en begon in mijn boekje verder te werken aan het plakboek gedeelte. Even later kwam Amanda’s tante Daisy met nichtje Gwen langs. Daisy was zangeres geweest en heeft artschool gedaan. Nu ze een kind had, heeft ze haar handen daar vol aan en werkt ze niet meer. Wel helpt ze blinden en gehandicapten met sporten. Haar man heeft polio en kan niet lopen, maar is toch gewichtheffer. Hij is megasterk! Een echte bodybuilder!
Rond 8 uur haalde Amanda eten, deze keer rijst in bananenblad met als toetje een soort pannenkoekcake met chocolade en kaas. Klinkt vreemd, maar het was heerlijk!!
Daarna ging ik al naar boven, want morgen ga ik naar nusa Lembongan.
Cams op Bali 